DOĞDUK ÖLDÜK
doğar göründük
yaşar göründük
sever göründük
çeşitli hallere döküldük
ateşlere düştük
güller dördük
genç olduk
ihtiyar yaşadık
asi sayıldık
tövbe ettik
sevdik sevildik
konuştuk
sustuk
az gittik
uz gittik
düşündük taşındık
kalpden dualar aldık
seveni
sevmeyeni unutmadık
koştuk durduk
dünya ve ahrette
iyilik umduk
umduğumuza kavuştuk
sükun bulduk ..

Mustafa kaya
22.05.2018 / Çengelköy

(Mümtehine - 4)

"İbrahim ve onunla birlikte olanlarda sizin için güzel bir örnek vardır. Hani kendi kavimlerine demişlerdi ki: 'Biz, sizlerden ve Allah'ın dışında taptıklarınızdan gerçekten uzağız. Sizi (artık) tanımayıp-inkar ettik. Sizinle aramızda, Allah'a bir olarak iman edinceye kadar ebedi bir düşmanlık ve bir kin baş göstermiştir.' Ancak İbrahim'in babasına: 'Sana bağışlanma dileyeceğim, ama Allah'tan gelecek herhangi bir şeye karşı senin için gücüm yetmez.' demesi hariç. 'Ey Rabbimiz, biz sana tevekkül ettik ve 'içten sana yöneldik.' Dönüş sanadır.'

NOT :Bu âyet, tıpkı:"İbrâhîm'in babası için mağfiret dilemesi, sadece ona verdiği bir sözden ötürü idi. Fakat onun, bir Allâh düşmanı olduğu, kendisine belli olunca ondan uzak durdu. Gerçekten İbrâhîm, çok içli ve yumuşuk huylu idi." (Tevbe: 114) âyeti gibi İbrâhîm'in babasına istiğfarının, onun yola gelmesini umarak mağfiret dilediğini, yoksa küfrü kesin olan kimseler için istiğfar edilmeyeceğini anlatmaktadır.Hz. İbrahim, bu sözünü gerçekleştirdi. Ama babasının putperestlik inancından vaz geçmeyeceğine kanaat getirdiğinde, bu duasından /ona şefaatte bulunmasından derhal vazgeçti. Sözün özü: Hakikate saygı esastır. Evlat Hz. İbrahim baba onun babası olsa dahi, hakikate saygı duymalı, Allah’ın iman-inkâr arasına çizdiği sınır gözetilmelidir. Hz. Nûh’un oğluna yaptığı çağrının Allah tarafından reddi için bkz: 11: 46). Ayrıca bundan anlıyoruz ki, istiğfar, şefaat anlamında olup yapıldığı yer de dünya hayatıdır. Çünkü Hz. İbrahim babasının bağışlanması için dünyada iken istiğfarda, yani şefaatte bulunuyor, bunu ahirette bırakmıyor. Çünkü iman, ibadet, kulluk, ameli salih, dua, rica, istiğfar/şefaat vs. bütün bunların yeri dünya hayatıdır, ahiret değil. O gün herkes iman edecek, ama nafile! Demek, Kur’an’da geçen şefaatin yeri dünyadır, menfaati ise ahirette görülür İbrahim
babasının Allah düşmanı olduğuna kesin kanaat getirdiğinde, bu duasından derhal vazgeçti (9:114). Sözün özü: Hakikate saygı esastır. Evlat Hz. İbrahim baba onun babası olsa dahi, hakikate saygı duymalı, Allah’ın iman-inkâr arasına çizdiği sınır gözetilmelidir (5:5; Hz. Nûh’un oğluna yaptığı çağrının Allah tarafından reddi için 11:46.

10.10.2024

DÜN VE BUGÜN
dün ve bugün
belki yarın
büyük sevinçlerle
büyümedim
aklıma geldikçe
geçmiş
belki güleceğim
çoğu pişmanlıklar
belki ağlayacağım
yağmur kokulu aşkım
dün ve bugün
belki yarın
yalnız bırakmadı..

Mustafa kaya
07.10.2022 / Fethiye

KORKULARIM
azap gibi
çektiğim korkular
görünmeyen fakat
ruhumun kabusu
esir alındığım duygular
benimle beraberler
ne ,yüzünün ay ışığı
ne de ,sevinçli sözlerin
hiç biri yanımda değil
hepsini kaybediyorum
hayat donuyor
içinden çıkamadığım
korkulardan yoruluyorum
yaşlanıyorum
bu korku deminde
bu derinlikte
hayatı yeni anlıyorum
bin kere yenildim
bin kere unuttum
bin kere
kendime geldim fakat
peşimden koşuyor
korkularım
benim imtihanım bu ,
itiraz etmiyorum
ne mi ? yapıyorum
korkularımı severek
yaşıyorum ..

Mustafa kaya
02.04.2018/Çengelköy

talha hakan alp
@hakantalhaalp
Hayat ne ki? Niye bir anda var olduk? Ve niye bir anda yok olup gidiyoruz?
Ya o tatlı anılar! Ya bir gün ayrılırsak diye aklımız çıkan sevdiklerimiz! Hepsi bir varmış bir yokmuş, öyle mi?
Bu kadar basit, bu kadar anlamsız, bu kadar değersiz mi?
Az önce gözlerinden hüzün süzen fotoğrafına baktığım rahmetli babam... yitip gitti mi şimdi? ve bir gün, belki de yarın, benim fotoğrafıma bakıp gözleri geçmiş dolacak çocuklarım..
biz bu kadar mıyız?! Yere göğe sığdıramadığımız sevgimizin hükmü bu kadar mı?

O kopmaz dediğim bağlar ya ebediyyen koptuysa… annem dediğim, babam dediğim canımdan yakın insanlarla yolum rasgele kesişmiş ve bir anda sonsuza kadar ayrılıp gitmişse…
fotoğraftaki babama tekrar kavuşmayacak, bir daha hiç görmeyecek miyim?
ne anlamı vardı o zaman birbirimizi bulmanın? Birbirimize bu kadar yakın olup sonra alakasız iki şey gibi bu kadar uzak düşmenin acı ve ızdıraptan başka ne anlamı var?

Neden bu kadar iç içe olduk, neden bu kadar sevdik birbirimizi?! Birbirimizin her şeyiydik, birdik, bütündük.. bir gün aramızdan ayrılacak, bir daha hiç görmeyeceğim kadar uzaklaşacak, sonsuzlukta bir nokta gibi küçülüp kaybolacak kadar kopacaktık birbirimizden madem bu bağ neden oluştu? Kopup da içimi parçalasın diye mi?
Bir ağacın köküyle toprağa bağlandığı gibi beni sevdiklerime bağlayan varlığım trajik bir oyun mu?

Bilirim, hepsinin bir cevabı vardır; inandın mı teselli eder, tüm soruları cevaplanmış sayıp kaldırır hayata devam edersin.
Ama işte… işte’si yok mu şunun, gün gelir cevap dediğin boğazına kılçık gibi yapışır kalır..
Bana hayatıma mal olmayan bir teselli vermeyecekse, bir teselli olmasa çekilmez şu kasvetli hayatı neden verdi?
Hayatıma, onu birine adamadan anlam veremeyeceksem, benim anlamım ne? Ben bende değil, başka birinde ve başka biriyle mi kaimim? Gel geç bir ilinti, bir halden mi ibaretim özümü oluşturan o başka birinde?

Tabi ya, kulluk dedikleri de bu değil miydi zaten? Sen senin değilsin; onunsun. Seni, senden önce ve senden çok o (nun adına buyuranlar) kullanır; sen onun içinsin.

İnsanlar hayatlarına anlam verip yaşamın keyif kaçıran saçmalığı hissinden kurtulmak için hayatlarından vazgeçmeyi seçiyorlar.
Kendisinden vazgeçtiğim hayatın bir anlamı olsa ne olur olmasa ne olur? Böyle bir anlamı varsa bile benimle ne ilgisi var? Birine ait bir hayatın birine ait anlamını benimmiş rolünü oynayan bir oyuncu olmam mı bekleniyor?

O biri yok, ben varım. Ya Tanrı? Tanrı biri değildir; tanrı hiçbiridir. Eğer bir tanrı varsa, ancak hayatımı birine adayıp kendime yabancılaşmamam için vardır ve tam da bunun için tanrı varlığımı kendisine adayacağım bir şey değil; hiçbir şeydir.
Varlığımı kimseye adamayayım, kimsenin nesnesi/kulu olmayayım; özgür bir özne olayım diye var madem, o halde tanrı diye “biri” de yoktur. “Ben” vardır; birer ben olarak “biz” vardır. Ana baba olacak diye ana babasız kalmış yetimleriz..

Tanrı ancak bir idea olarak ben “ben” olmam için, “bende” bil kuvve vardır. Ben, ben olmayı başarırsam benimle bil fiil var olacaktır. Ben “ben” olamazsam o hep bil kuvve kalacak, onu gerçekleştiremediğim nisbette dışarıdaki ikamesine tutunmaya mahkum olacağım..

tanrıya tapmakla tanrıyı anlamak/bilmek farkı bu. Ama sanıldığı gibi kişi kendini iptal ederek değil, ihkak ederek tanrıyı anlar ve anladığı nisbette -araya tapınma mesafesi girmeyecek biçimde- onu kendinde bulur.

Yalnızım, hepimiz birer yalnızız. içimizde Tanrı kadar boşlukla yaşıyoruz. Gidip onu ikamesiyle tıkayıp kenarlarını inançla sıvamak ya da o boşlukta bir ben yaratmak bizim seçimimiz.
08.10.2024
Talha hakan Alp