Son İletiler

Sayfa: [1] 2 3 ... 10

Genel Şiirler / GÜZ EYLÜLDÜR

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Bugün, 12:03:15 ÖÖ »

GÜZ EYLÜLDÜR

güz Eylül gelince
düşe düşe yapraklar
her yaprak ayrı bir imge
farklı hikayeler
ağaçları hüzne boğar
yeşilliğinden vaz geçer
uzun geçen bahar
gazellerle boyanır yer
düşen her yaprak ’ne yaptım ben’
ben ne yaptım der
bir suçlu gibi
iyice sararır kurur
tanıyamaz kendini
bir hüzün çöker
diri canlı yeşil rengini özler
tek tesellisi
bitmez Eylül’ler
baharı bekler .

mustafa kaya
20.10.2020 / çengelköy

Dini Şiirlerim / SAHUR

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 11:30:43 ÖS »

SAHUR

her günümü Ramazan bilsem
uyansam erkeninde gecenin
bitmeyen kavuşmalar gibi
yanı başımdan gitmese
sahur yemeğini yesem
beyaz iplik siyah iplikten
ayrılıncaya kadar
bir dilim ekmek peynir
birkaç siyah zeytin koşup gelse
tarhana çorbası pideyle
kokulu çaylar demlense
sahurun bereketi
bir sevdaya açan gözler misali
gerçek kulluktur
Rabb'ine yönelmiş kalp
bir sevinç bulutudur
dirilişin gerçeğine yol alır
insanı değiştirir sahur
gecenin sofrası
sahile vuran dalgalar gibi
inanç vurgusu yaşatır
sahur biter imsak başlar
gün boyu terk edilir
yeme içme dünya iştahı
iftar saati uzak değildir
belki çok yakın
son bulur bekleyiş
akşam ezanı okunur
yemekle kavuşma vaktidir ..

Mustafa kaya
28.09.2016 / Üsküdar

İnsan&Şehir Şiirleri / EYLÜL GÜNLERİ

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 11:28:34 ÖS »

EYLÜL GÜNLERİ
çok eskiden
tanıyor gibi şaşkınım
arasından deniz geçen
bir şehirde
çocukluğumdan beri
saçlarım siyah mı siyahtı
düşlerim kumsala çekili
gün ışığı görmezdi
bulutları kovalayan güneş
kendini aratırdı
sevdiğim Eylül günleri
şehrin hisarları
kız kulesi
yalılar, camiler
vapurlar, iskeleler
en güzel kelimeler
aşka dair sözler
gölgede bırakırdı
hayatı.

mustafa kaya
2022/ İstanbul

Genel Şiirler / KALBİMİN İSTANBUL'U

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 11:24:02 ÖS »

KALBİMİN İSTANBUL'U

gözden geçiriyorum
sızlandığım gecikmişlikleri
üzüldüğüm günleri
acı veriyor bir bir
nabzımı dinliyorum
mühürledim yalnızlığımı
erimeyen karlar gibi hırslıyım
içimi ısıtan duyguyu
tebrik ediyor martılar
kalbimin istanbul’unu
bugün seni tanıdım.

mustafa kaya
2018

Genel Şiirler / GENÇLİĞİN GÜCÜ

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 10:19:54 ÖS »

GENÇLİĞİN GÜCÜ

Gençlik işte
Dünyaya kafa tutmak
Yenilmez görmek kendimizi
Sanki dinamit saklı enerjimizde
İster denizde fırtına
İster azgın sularda
Üzerimize yıkılsa dünya
Olmazdı umurumuzda
Ne zaman
fark ettik gerçeği
İlk ayrılıkta
Meğer bomba şiddeti
Ayrılığın dehşet derinliği
Yorulduk yıprandık
Yenik düştük
Yas günleriydi günlerimiz
Kaç yüzlüydü bu dünya
Daha ne kadar
üzecekti bizi
Bilmediğimiz karanlıklarda kaldık
Gençtik başardık
Ne güzeldi
Yere değmeyen ayaklarımız
Ne güzeldi
kayan yıldız geceleri
Ayrılınca sönmüştü
gözlerimizin güzelliği.

17.05.2019
Mustafa Kaya

İnsan&Şehir Şiirleri / DÜŞÜNÜNCE

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 09:19:49 ÖS »

DÜŞÜNÜNCE

bir dağ başı sessizliğinde
yalnızlığımız
ve umutlarımız
geceye döküldüğünde
gözyaşlarımız
bırakıp giden yarınlarımız
ay ışığı tanık
dünya bir zindan
mutluluklara pusu kurar
kaç vurgun yer
kaç kere vurulur insan
ateşten gömlekler giyer
huysuz ve
huzursuz boşluklarda
kaçacak yer de yoktur
kelimeler harfler
yetişse de
dua cümleleri
dile gelmez olur
kıyısını arayan dalgalara benzer
insanın pişman hali.

Mustafa kaya
18.05.2024

Genel Şiirler / DENİZ VE ORMAN

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 09:18:52 ÖS »

DENİZ VE ORMAN

şefkatle toprağa sarılan ağaçlar
ne güzel yakışır ormana
her dağ denize iniyor
her ağaç denize koşuyor
her bulut
mavi suya bakıyor
büyük bir gölge
gece gelince
yorgun görünür orman
belki korkulu sesler
bir ürperti yaşatır
ay ışıklı denizin
bir tılsımı var
hiçbir hüzne yer yok
hiçbir hatıraya da
arada bir kayan yıldızlar
çoğaltır geceyi
gündoğumu çağırır
orman ve denizi
yeniden başlar insan
yeniden kurulur hayat.
mavi ve yeşilin

mustafa kaya
18.05.2024

Köyden Şiirler / KÖY DOLUNAY

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 18, 2024, 09:17:55 ÖS »

KÖY DOLUNAY

dolunayın düştüğü geceydi
köye geldiğim gün
turuncu gülümsüyor
köy mistik sessizliğinde
bir orkestra
ağustos böceklerinden
göle nazır eve
misafir olup dizildik
saatler nasıl geçti bilmedik
sokaklar dar ve hüzünlü
bazı yarı yıkık
harabe olmuş evler
birbirine kardeş sırdaş
selam vere vere geçtik
sokaklardan
herkes birbirini sordu
içten sıcak, gülen yüzler
gece dolunayla uzundu
çeşmeden gelen su
daha azalmış
Gaya dayının evi yoktu
rahmetli babamın evi de
kerpiçleri taze
yerle bir olmuş
üç katlı evimiz
kem gözler mi
kimin engellemesi mi
nasip değilmiş heba oldu
karşı harmanlarda inşaat
gurbetin çocukları
şehir evleri yapıyorlar
ismini hatırlamadığım
küçüklerin büyüdüğü
şehirden bir köy kurduğu
bahçe bahçe evler
ziyaret ettim bir bir
önünden geçsem
dedemin olmayan evinin
iğde ağaçlarını
nar ağaçlarını hatırlarım
yerinde başka bir ev
Köyün diğer çeşmesi
sekiz oluklu çeşme susmuyor
oluk sayısınca gürül gürül
bir dut ağacı burada
belki yüzyıl yaşında
köyün tüm sırlarını biliyor bilge sessizliği
saygı dağıtıyor.

Mustafa kaya
18.05.2024

Genel Şiirler / ANNEM

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 17, 2024, 01:57:22 ÖS »

ANNEM

bekleyişteyim
bilmediğim acılarla kuşatıldım
canım
güzel yüzlü annemin
haberini aldım
saat kaçtı terketti dünyayı
beklenmedik an
ölüm gerçeği
ruhumu acıttı
son nefesi
sonsuzluk yolunda
ölümün başlangıcı başladı
ruh bedenden gitti
dağ çöktü
gök dürüldü
güneş çekildi
son saat kıyamet gibiydi
her şey
ve ölüm gerçeği
uğradığımız acı
benzemedi hiçbir acıya
ölünce insan
özgür olurmuş
dünyanın zincirlerinden kurtulurmuş
kurtuldu annem
bu şehirde öldü
son gecesiydi
derin ve güzel bir uyku
yüzü mutlu
hastalıklı dünyadan çıktı
son saatin sonuydu
annemi çağıran ölümsüzlük
cennete yolculuktu
annem bunu görüyordu.

Mustafa Kaya
15.03.2020/Ankara

Genel Şiirler / ÜZGÜN ZEHRA

« Son İleti Gönderen: mustafakaya Mayıs 17, 2024, 01:56:10 ÖS »

ÜZGÜN ZEHRA

bilinmeyen bir rüzgar
cam kapıyı kırar
yedi kat gökler
yere düşer
korku dolar yüreğine
daha onlarca duygu
hepsi içinde buluşur
dirençli iradesi
zayıf bedenini taşıyor
zorlukları aşan
o bahar gözleri
anlık toparlanıyor
herkesi
her şeyi yokluyor
olup bitenler anlıktı
rüya gibiydi
koşamamak
konuşamamak
çığlık atamamak
ölmek kadar sessizlikti
beklenmedik rüzgar
camdan kapıyı
tuza çevirir
elleri üşüyordu Zehra’nın
ruhu buz kesmişti
kapı yok oldu
cam kırıkları doldu
kendini
yapayalnız hissetti
karanlık ve uğultulu
bir ormanda
endişe ve korku neyse
kimsesiz çocuk gibi kaldı
kırılan kapı karşısında
kimse bilmezdi hislerini
son kez koştu
ne kadar yakın
o kadar uzaktı kapı
engel olamadı
rüzgar beklemedi çarptı
soluksuz bıraktı herkesi
cam kapı kırıldıkça kırıldı
gecenin yıldızları düştü
gök söndü
Zehra üzüldü ..

Mustafa Kaya
17.05.2023/Fethiye